“CIRCL gaat sluiten.”

Oké, dat zijn redelijk loze woorden voor iemand die niet weet wat CIRCL is. Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten en had alleen een beetje opgeschept in mijn omgeving over dat ik op de Zuidas mocht gaan werken.

Op mijn eerste dag volgde ik meteen de rondleiding in CIRCL en kreeg ik natuurlijk de alle interessante feitjes mee (de gerecyclede spijkerbroeken in het plafond en Phase Changing Materials, die als een soort thermische accu fungeren), maar ook wat voor geweldige plek dit was waar mensen inspiratie opdeden en de verbinding voelden met het gebouw, verbinding voelden met de mensen die er kwamen, om samen positieve verandering teweeg te brengen. Dit noemden ze het CIRCL-effect.

Dat het gebouw bijzonder was, was al snel duidelijk. Alleen het bijbehorende gevoel, hoe zat het daar mee? De officiële datum van de sluiting werd bekend. Voor dat het zover was, draaide ik mijn eerste Week van de Circulaire Economie mee, maar tijdens de Sluitingsweek (ja op het nippertje), begon ik het gevoel écht te begrijpen.

Het laatste event van de Sluitingsweek was een diner met de vrienden van CIRCL. Iedereen praatte over wat CIRCL voor hen heeft betekend. Met nostalgie, een lach en een traan werd teruggeblikt op een mooie tijd in CIRCL.

Het bleken de verhalen die verbonden waren aan deze plek te zijn die dat gevoel bij me teweegbrachten. De verhalen van iedereen achter de bouw van CIRCL, verhalen die anderen weer inspireerden om initiatieven op te zetten en zo leidde tot een sneeuwbaleffect voor verhalen.

Het gaf me energie en ik was benieuwd waar we na de sluiting op aan zouden gaan koersen. Ik denk dat ik de zin ‘ik ben benieuwd’ nog nooit zo vaak heb uitgesproken als in deze periode.

De overgang van CIRCL naar Circl Movement ging niet van een leien dakje. Jezelf voor de ogen van de wereld opnieuw uitvinden, en een eigen plek vinden in die wereld, blijft toch lastig. Daarbij kwam ook nog dat we afscheid moesten nemen van een aantal lieve mensen, teamgenoten die geen onderdeel werden van het nieuwe Circl Movement team. Maar we moesten door.

Er werd een plan bedacht dat idealistischer was dan van tevoren gedacht. Typisch voor ons team, maar idealistisch betekent niet onhaalbaar. Dus er werd, en wordt, hard gewerkt. Als je in een dynamische tijd binnenkomt, is het ook makkelijker om je aan te passen aan andere veranderingen. Ik kon ook wel makkelijker mijn werkzaamheden voortzetten in de nieuwe situatie, omdat het meeste voor mij achter mijn laptop gebeurt.

Ik ben trots op mijn team. En ik heb ook veel geleerd (gelukkig maar). Maar het meest belangrijke vind ik dat je stil moet staan en jezelf, en anderen, een klopje op de schouder mag geven. Ja, er gaan dingen fout, ja, we zijn er nog lang niet. Daarom is het zo fijn om een moment te nemen om tegen elkaar te zeggen dat het goed gaat en je te realiseren dat je het samen, met elkaar doet. Daarna ga je samen weer verder.

Voor nu ben ik vooral blij dat ik een klein onderdeel mocht zijn van Circl Movement.